Verslagenheid

Verslagenheid, leegte. Het einde van een stuk van mijn leven. Het gebouw dat we zojuist ritueel uit handen gaven betekent zo verschrikkelijk veel voor mij en voor velen. Alle keren dat die speciale magie die De Bakkerij zo uniek maakte in de lucht hing! Het voelt alsof er echt iemand dood is. Er is ook echt iets overleden. Twee en een half jaar geleden redde een spoedoperatie haar leven nog. Sindsdien moest ze het rustigaan doen, alleen nog in de weekenden actief. Nu de laatste heftige stuiptrekkingen van afgelopen weekend voorbij zijn wordt het stil. Nu is het gebouw niet meer dan een aantal muren met een dak en een plafond. Een levenloos lichaam.

Plotseling geloof ik in een leven na de dood. Het leven is niet met het lichaam mee het graf in te gaan maar stond ernaast te huilen toen het lichaam doodging. Het leven is nu een geest geworden. Zoekend naar een nieuw lichaam, een jong en sterk lichaam. Zal er dan toch zoiets bestaan als reïncarnatie?

Ik denk te ver vooruit. Op dit moment kan ik eigenlijk niks anders doen dan stilstaan. Stilstaan bij het feit dat De Bakkerij vanaf vandaag verleden tijd is. Ons verdriet is terecht, De Bakkerij verdient het. Nooit was in mijn leven iets zo belangrijk en bepalend als De Bakkerij.

De Bakkerij heeft mij gevormd. Ik heb er dagen, weken, maanden, jaren doorgebracht. Bijna 10 jaar was De Bakkerij mijn thuis. Ik heb vaak hard gevochten voor De Bakkerij en nog vaker hard gewerkt. Ik heb er echt veel geleerd. Ik ben er volwassen geworden.

Het doet me pijn om te beseffen dat zij die nog komen deze kans niet zullen krijgen.

Twiz